- 99/05/23
سندرم منیر چیست ؟
<p style=”text-align: justify;”>سندرم منیر یا “idiopathic endolymphatic hydrops” یکی از بیماری های گوشی، عصبی (Neuro-otologic) و از علل مهم سرگیجه های گاه گاهی می باشد. بیماری با سرگیجه های دوره ای، کاهش پیش رونده شنوایی و وزوز گوش مشخص می گردد. علت پیدایش سندروم منیر ناشناخته است ولی در شماری از بیماران پیشینه ضربه مغزی و عفونت وجود دارد.
پاتوفیزیولوژی
به دلیل بالا رفتن فشار آندولنف، لابیرنت غشایی پاره می شود، آندولنف حاوی پتاسیم به فضای پری لنف می ریزد و این مساله به تحلیل سلول های مویی شنوایی می انجامد.
نمودهای بالینی سندروم منیر
این بیماری در دهه چهارم یا پنجم زندگی آغاز می گردد. بیمار معمولا دچار سرگیجه های شدیدی می شود که با وزوز (Tinnitus)، احساس پری گوش و کاهش شنوایی همراه است. سرگیجه چند دقیقه، چند ساعت یا گاهی ۱ تا ۲ روز طول می کشد و کم کم شدت آن کاهش می یابد ولی وزوز و احساس پری گوش باقی می ماند. فاصله بین حملات است چند هفته تا چند ماه باشد و با عود مکرر آنها کاهش شنوایی بیشتر می شود تا اینکه کری کامل غیرقابل برگشت بروز نماید. این بیماری در ۱۰-۲۵% موارد دو طرفه می گردد. در طی حملات این بیماری، فرد مبتلا نمی تواند فعالیت عادی داشته باشد و حرکات سر و گردن علائم او را تشدید می کنند. هنگام معاینه ممکن است نیستاگموس نیز دیده شود.
تشخیص سندرم منیر
با آزمون های پاراکلینیک می توان تشخیص سندرم منیر را قطعی نمود :
- با انجام تست کالریک اختلال عملکرد دستگاه دهلیزی آشکار می گردد.
- در شنوایی سنجی حساسیت گوش بیمار نسبت به فرکانس و شدت هایی که کری ندارند بیشتر از گوش سالم است.
- آزمایش پتانسیل های فراخوانده شنوایی پاسخ غیرطبیی خواهد داشت.
درمان و پیشگیری از حملات سندروم منیر
- استراحت در زمان حمله
- رژیم غذایی کم نمک و غیرمحرک
- دیورتیک های (مانند استازولامید)
- دی من هیدرینات
- بتاهسین (serc) موثرترین دارو برای پیشگیری از علائم بیماری است و روزانه ۱تا ۳ قرص تجویز می گردد.
- کلریدآمونیم
- اسیدنیکوتینیک (۳۰۰ میلی گرم روزانه)
- دی فن هیدرامین (بنادریل) که بصورت کپسول و شربت وجود دارد.
- اعمال جراحی شامل برداشتن لابیرنت و یا قطع عصب دهلیزی و نیز از بین بردن فعالیت این عصب با تزریقات خاص به داخل آن .