ام اس یک بیماری خود ایمنی است ، به این معنی که سیستم ایمنی بدن به سلولهای سالم بدن حمله می کند. در ام اس ، به غلاف میلین حمله می کند ، یک لایه محافظ که بخشی از سلول های عصبی را می پوشاند. پزشکان به طور کامل نمی دانند که چرا این اتفاق می افتد ، برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد چگونگی تشخیص ام اس توسط پزشکان ، به مطالعه این مقاله ادامه دهید.
معیارهای تشخیصی
برای دریافت تشخیص MS ، فرد باید سه معیار را داشته باشد:
- باید شواهدی از ضایعات یا آسیب های مربوط به ام اس در دو منطقه جداگانه از سیستم عصبی مرکزی وجود داشته باشد که شامل مغز ، نخاع و اعصاب بینایی است.
- باید شواهدی وجود داشته باشد که آسیب در دو زمان مختلف رخ داده باشد. هیچ تشخیص دیگری – از جمله آسیب به سر یا سرطان – وجود ندارد که بتواند آسیب را توضیح دهد.
آزمایشات تشخیصی
ترکیب مناسب آزمایشات برای بیماری ام اس به علائم فرد و اینکه آیا آنها فاکتورهای خطر برای بیماری های دیگر دارند بستگی دارد. روند تشخیص ممکن است شامل موارد زیر باشد:
سابقه کامل پزشکی : یک پزشک در مورد سابقه پزشکی فرد ، از جمله سابقه پزشکی خانوادگی وی ، سوال می کند. همچنین ممکن است در مورد محیط زندگی فرد سوال کنند ، زیرا قرار گرفتن در معرض برخی از سموم ممکن است به سیستم عصبی آسیب برساند. پزشک از شما می پرسد که علائم چه زمانی ظاهر شده و با گذشت زمان چگونه تغییر کرده اند.
آزمایش خون: آزمایش خون نمی تواند ثابت کند که فرد مبتلا به ام اس است ، اما می تواند سایر مشکلات مانند کمبودهای تغذیه ای ، عفونت های خاص و برخی اختلالات ژنتیکی را بررسی کند.
معاینه مغز و اعصاب: پزشک با ارزیابی تعادل ، رفلکس ، هماهنگی ، قدرت ، قدرت بلع و میزان عملکرد حواس ، آزمایش می کند تا ببیند که سیستم عصبی چگونه کار می کند.
ام.آر.آی: ام آر آی برای تولید تصویری از مغز ، نخاع و گاهی اوقات سایر قسمت های بدن استفاده می شود. این تصاویر می تواند آسیب مربوط به MS را نشان دهد.
پنچری کمر: یک پنچری کمر مایع مغزی نخاعی (CSF) را برای تغییرات خاصی که اغلب با MS اتفاق می افتد ، مانند افزایش پروتئین ها به نام باندهای اولیگوکلونال یا OCB ، آزمایش می کند. با این حال ، ۵-۱۰٪ از افراد مبتلا به MS ، CSF غیرطبیعی نشان نمی دهند. برخی از تغییرات CSF در بیماری های دیگر نیز وجود دارد ، بنابراین تنها در صورتی که پزشک در کنار سایر آزمایشات از آن استفاده کند ، پنچری کمر موثر است.
پتانسیل برانگیخته بصری (VEP): یک آزمایش VEP نحوه حرکت سیگنال ها از طریق سیستم عصبی را ثبت می کند. یک پزشک برای اندازه گیری این سیگنال ها از الکترودهای موجود در سر و پشت استفاده می کند. اگر سیگنال ها خیلی کند حرکت کنند ، ممکن است نشان دهنده آسیب به میلین باشد. این آسیب نشانه ام اس است ، اما آزمایش های دیگر هنوز برای تأیید تشخیص لازم است.
درمان و مدیریت
درمان مناسب به علائم ، سلامت عمومی و پاسخ به درمان بستگی دارد. برخی از افراد مجبورند چندین رژیم درمانی مختلف را امتحان کنند تا یک روش مناسب برای آنها پیدا کنند. برخی از گزینه های درمانی عبارتند از:
داروهای اصلاح کننده بیماری (DMD): این داروها می توانند آسیب جدید به میلین را متوقف کرده و پیشرفت MS را به طور بالقوه کند یا حتی متوقف کنند.
داروهایی برای کنترل علائم: چندین دارو می توانند علائم MS را کنترل کنند. به عنوان مثال ، پزشک ممکن است مسکن ها ، داروهایی برای کمک به اسپاسم یا درد عصبی یا داروهای ضد افسردگی برای مدیریت علائم تجویز کند.
فیزیوتراپی: فیزیوتراپی و ورزش می توانند به بهبود هماهنگی و تعادل کمک کنند و خطر عدم تعادل و افتادن را به حداقل برسانند.
هیچ درمانی برای بیماری ام اس وجود ندارد ، اما درمان می تواند در مدیریت علائم بسیار موثر باشد. اگر فرد شروع به مصرف آن در مراحل اولیه بیماری کند ، DMD مناسب می تواند از بروز علائم جدید جلوگیری کند.
دلایل بیماری ام اس
ام اس هنگامی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به بافت سالم حمله کند – به ویژه میلین که بخشی از سلول های عصبی را می پوشاند. پزشکان به طور کامل نمی دانند که چرا این اتفاق می افتد ، اما برخی از تئوری ها عبارتند از:
ژنتیک: ژن خاصی وجود ندارد که باعث بیماری ام اس شود یا همیشه از روی والدین به روشی قابل پیش بینی منتقل شود. با این حال ، بیماری ام اس ممکن است در خانواده های خاص بیشتر دیده شود.
موقعیت جغرافیایی: بیماری MS در مناطق دورتر از خط استوا شیوع بیشتری دارد. ممکن است قرار گرفتن در معرض زود هنگام برخی عوامل مضر که در این مناطق شیوع بیشتری دارند ، مانند ویروس ها یا کمبود ویتامین D ، خطر را افزایش می دهد.
عفونت ها: پزشکان فکر می کنند قرار گرفتن در معرض برخی از عوامل عفونی مانند ویروس اپشتین- بار می تواند سیستم ایمنی بدن را تغییر داده و خطر ابتلا به ام اس را افزایش دهد.
عوامل محیطی و سبک زندگی: سیگار کشیدن و همچنین کمبود ویتامین D خطر ابتلا به ام اس را افزایش می دهد. چاقی کودکان همچنین با احتمال بالاتر ابتلا به ام اس در بزرگسالی ارتباط دارد.
علائم MS
بسیاری از علائمی که ام اس ایجاد می کند در سایر بیماری ها نیز وجود دارد و تشخیص آن را به چالش می کشد. علاوه بر این ، برخی از افراد مبتلا به ام اس ممکن است علائم بسیار کمی داشته باشند. هنگامی که علائم رخ می دهد ، شامل موارد زیر است:
- خستگی غیر قابل توضیح
- ضعف
- بی حسی یا مور مور شدن در یک قسمت از بدن
- اسپاسم عضله
- درد عضلانی
- دوبینی
- تاری دید در یک چشم
- ناراحتی چشم در یک چشم هنگام نگاه کردن به جهات خاص
داروهای طبیعی برای بیماری ام اس
برخی از داروهای طبیعی ممکن است به MS کمک کنند ، اما نمی توانند جایگزین درمان های استاندارد شوند. این دارو ها عبارتند از:
- مکمل برای افرادی که کمبود تغذیه دارند
- ورزش ، به ویژه ورزش های آرامش بخش مانند یوگا
- طب سوزنی
تغذیه مناسب برای مدیریت هر بیماری مهم است. برخی از افراد گزارش کرده اند که با برخی رژیم های غذایی بهبود یافته است ، اما هیچ مدرک علمی قانع کننده ای وجود ندارد که نشان دهد رژیم غذایی خاصی علائم را در همه یا بیشتر افراد بهبود می بخشد.
خلاصه
مولتیپل اسکلروزیس نوعی بیماری مزمن است که هیچ درمانی برای آن مشخص نیست. اگر فرد در مراحل اولیه یک رژیم درمانی موثر را شروع نکند ، اغلب با گذشت زمان بدتر می شود. با این حال ، پزشکان اکنون می توانند با استفاده از دارو روند بیماری را کاهش دهند ، که همچنین می تواند علائم را تسکین دهد.
بنابراین ، هر کسی که علائم و نشانه های بیماری ام اس را دارد باید در اسرع وقت با پزشک صحبت کند. هیچ آزمایش واحدی نمی تواند تشخیص MS را تأیید کند. در عوض ، پزشکان باید آزمایش های تشخیصی متعددی را انجام دهند تا سایر علل احتمالی علائم را از بین ببرند.
